Polecane Sklepy

HEMP.pl - growboxy, lampy, nawozy do uprawy roślin

nasiona marihuany

 
 
 
 
Poradniki i informacje dodatkowe ...

TEMAT: Prawidłowe nawożenie ważnym czynnikiem wzrostu i dobrego plonu

Prawidłowe nawożenie ważnym czynnikiem wzrostu i dobrego plonu 9 lata 4 miesiąc temu #1

  • zbiory
  • zbiory Avatar
  • Offline
  • ... na FLO
  • Posty: 413
  • Zebranych lumenów: 842
  •  

  •  

Prawidłowe nawożenie ważnym czynnikiem wzrostu i dobrego plonu

Ważnym czynnikiem decydującym o wzroście produkcji roślinnej są coraz doskonalsze genetycznie odmiany roślin uprawnych. Im doskonalszymi genetycznie odmianami roślin dysponuje producent rolny, tym ważniejsze jest racjonalne stosowanie nawożenia mineralnego, bo przecież „głodna” roślina nie da oczekiwanego wzrostu plonu, niezależnie od posiadanego potencjału genetycznego. Tak więc im doskonalsze genetycznie odmiany, tym precyzyjniej należy mobilizować rośliny do szybszego wzrostu, ale także wpływać na jakość plonu.

Prawidłowe i racjonalne nawożenie zawsze zwiększa wysokość i „wierność” plonowania roślin, poprawia wartość biologiczną i technologiczną plonów, żyzność chemiczną gleby i nie powoduje ujemnych skutków w środowisku naturalnym.

Nawożenie dotyczy więc nie tylko problemu wzrostu plonu, ale także utrzymania żyzności gleby, czyli jej struktury, w tym dobrych parametrów fizycznych umożliwiających jak najlepsze magazynowanie wody, a także utrzymanie aktywności biologicznej. Splot tych czynników oraz co najmniej średnia zasobność gleby w niezbędne roślinom składniki pokarmowe decydują o jej żyzności. Parametry te można poprawić i utrzymać dbając o:
• bilans materii organicznej w glebie;
• optymalny odczyn – o czym najczęściej zapominamy;
• niezbędne, zbilansowane nawożenie nieorganiczne.
Najwięcej korzyści w wyniku nawożenia uzyskuje się wówczas, gdy jest ono stosowane zgodnie z prawami przyrodniczymi i ekonomicznymi.



Rysunek 1. Beczka Liebiga. Tak jak o ilości wody w beczce decyduje najkrótsza klepka, tak wielkość plonu zależy od tego składnika pokarmowego, którego w glebie znajduje się najmniej.
Cel ten można osiągnąć poprzez dokładne poznanie wymagań pokarmowych i potrzeb nawozowych roślin, bazując na czterech podstawowych prawach:
• prawie minimum von Liebiga – „wysokość plonów roślin zależy od składnika pokarmowego występującego w glebie w najmniejszej ilości”;
• prawie zwrotu wyprowadzonych z gleby składników pokarmowych wraz z plonami roślin; należy sporządzać bilans składników wprowadzonych do oraz wyprowadzonych z gleby z plonami roślin. Opracowanie bilansu jest podstawą do ustalenia zaleceń nawozowych;
• prawie pierwszeństwa wartości biologicznej plonów roślin (prawo Voisina), które wskazuje na to, że zbyt wysokie i zbyt niskie dawki składników pokarmowych dostarczanych roślinom powodują obniżenie jakości plonów roślin;
• prawie ograniczającym do minimum straty składników pokarmowych z nawozów i gleby w wyniku procesów wymywania, przechodzenia do atmosfery i uwstecznienia.
Nawożenie jest zawsze skuteczne, jednak by było ekonomicznie i ekologicznie uzasadnione należy pamiętać o kilku podstawowych zasadach:
• intensywna produkcja, czyli uzyskanie wysokich plonów, wymaga wysokich nakładów, w tym na nawozy;
• produkcja na średnim poziomie powinna być prowadzona z oszczędnym nawożeniem;
• wysoką jakość płodów rolnych uzyskuje się w wyniku zbilansowanego i starannego nawożenia;
• należy ograniczać szkodliwy wpływ nawożenia na środowisko;
• nawożenie powinno utrzymywać, a nawet poprawiać żyzność gleby, pomimo pobierania składników pokarmowych przez rośliny uprawne.
Reasumując, ekologicznym i ekonomicznym uzasadnieniem nawożenia jest przestrzeganie zasady: „tak dużo jak to konieczne, tak mało jak to możliwe”.
Celem nawożenia jest osiągnięcie wyższych i jakościowo lepszych plonów, poprzez dostarczenie roślinom składników pokarmowych w odpowiednich ilościach, terminach i we właściwej formie nawozu oraz utrzymanie lub poprawa żyzności gleby, aby stworzyć optymalne warunki wzrostu i rozwoju roślin.

Nawozić powinno się tymi składnikami, których w glebie brakuje. Stąd też niecelowe jest zwiększanie nawożenia bez informacji o zasobności gleby w przyswajalne składniki. Nie można mówić o celowym nawożeniu nie wykonując co 4 – 5 lat analizy gleby, ponieważ nawożenie jest korektą – uzupełnieniem braków składników pokarmowych w glebie.

Szeroka gama uprawianych gatunków i odmian roślin oraz stosowanie różnych technologii ich uprawy, a także ograniczona objętość tego opracowania uniemożliwiają szczegółowe omówienie nawożenia ich wszystkich. W opracowaniu przedstawiono wymagania glebowe, klimatyczne i pokarmowe i na tej podstawie ustalano potrzeby nawozowe i zalecenia nawożenia najważniejszych, najczęściej uprawianych roślin. Przedstawione informacje pozwalają, w podobny sposób, ustalić potrzeby nawozowe innych roślin.
Chciałbym, by opracowanie to było krótkim przewodnikiem po zasadach współczesnego nawożenia – efektywnego i zgodnego z otaczającą przyrodą oraz oczekiwaniami coraz bardziej wymagających konsumentów.

Ze względu na sytuację ekonomiczną w naszym rolnictwie oraz niezbyt wysoki poziom produkcji i konieczność umiarkowanego nawożenia, w publikacji zawarto „oszczędne” zalecenia nawozowe dla warunków ograniczonych nakładów produkcyjnych.



Rysunek 2. Współzależności zachodzące między nawożeniem a plonowaniem roślin uprawnych


Bardzo ważnym czynnikiem decydującym o wzroście produkcji roślinnej była i jest „zielona rewolucja”, czyli praca modyfikująca i/lub udoskonalająca genetycznie rośliny uprawne. Uprawa nowych, doskonalszych genetycznie odmian roślin bez odpowiedniego nawożenia, nie daje jednak oczekiwanego wzrostu plonów. Tak więc konieczna jest poprawna agrotechnika, w tym stosowanie nawożenia mineralnego, by mobilizować rośliny do wyprodukowania jak najlepszego ilościowo i jakościowo plonu.

Zaniedbując staranną uprawę gleby, wapnowanie oraz zbilansowane nawożenie organiczne i nieorganiczne, obserwuje się procesy degradacji gleb, szybciej lżejszych i organicznych, a plony roślin podlegają dużym wahaniom w latach, z tendencją do obniżania się.

Wysoką efektywność nawożenia nieorganicznego uzyskuje się wówczas, gdy rolnik dokładnie pozna, a potem obserwuje zależności czynników środowiska w swoim gospodarstwie i praktycznie te zależności wykorzystuje. Znając specyfikę swego gospodarstwa i wykorzystując prawa przyrody, należy dostarczać roślinom składniki pokarmowe w odpowiednich ilościach, terminach i we właściwej formie nawozu.

O efektywności nawożenia decyduje wiele czynników naturalnych i agrotechnicznych:
• grupa czynników związana z warunkami wodnymi. Niedobory wody są czynnikiem ograniczającym plonowanie roślin, dlatego orka powinna być wykonana zawsze jesienią, a zabiegi uprawowe, szczególnie wiosenne, muszą ograniczać straty wody. Zaleca się uprawę roślin ozimych, bo one lepiej korzystają z zimowych zapasów wody i wierniej plonują. Dobrze odżywione rośliny (nawożone przedsiewnie), w optymalnej obsadzie, szybciej i głębiej ukorzeniają się, lepiej się krzewią, wcześniej zakrywają powierzchnię gleby, co zmniejsza parowanie wody z gleby.
• zasobność gleby w przyswajalne formy składników pokarmowych. Większość gleb polskich wytworzyło się z gleb ubogich w pierwiastki niezbędne roślinom. Stąd nawożenie organiczne, duży udział roślin strukturotwórczych w zmianowaniu, regulowanie odczynu i regularne, zbilansowane nawożenie nieorganiczne są podstawą kształtowania zasobności gleby. Najbardziej uzasadnione jest utrzymywanie zasobności gleby we wszystkie składniki pokarmowe na poziomie od średniej do wysokiej.
• uregulowany odczyn gleby. W uprawie polowej typowe objawy niedoboru wapnia nie występują, bo zanim mogłyby wystąpić, rośliny przestaną rosnąć na skutek toksycznego wpływu nadmiernego zakwaszenia gleby. Wapnowanie gleb to zabieg stosowany w celu poprawy struktury gleby i szerokiej gamy jej właściwości fizycznych, chemicznych oraz biologicznych. Optymalny odczyn to podstawowy parametr żyzności gleby, decydujący o przemianach stosowanych nawozów organicznych i nieorganicznych, możliwościach akumulowania próchnicy oraz dostępności składników pokarmowych, czyli ogólnie o skuteczności nawożenia.
• zawartość materii organicznej w glebie zależy od właściwości samej gleby – składu mechanicznego, poziomu wody gruntowej, ale także od zmianowania roślin, uprawy poplonów oraz stosowania różnych nawozów organicznych. Znaczenie nawozów organicznych, w tym naturalnych (obornika, gnojowicy, gnojówki) jest powszechnie znane. Mają one wszechstronny wpływ na wszystkie właściwości gleb. Im gleba lżejsza, tym większe jest znaczenie nawożenia organicznego. Wpływa ono na lepszą efektywność nawożenia mineralnego, większą pojemność wodną gleb i w związku z tym stanowi osłonę – zabezpieczenie stabilnych plonów w warunkach niekorzystnego przebiegu pogody, a przede wszystkim popełnianych błędów agrotechnicznych. Nawożenie organiczne jest więc „parasolem ochronnym”.


Najlepsze efekty produkcyjne uzyskuje się na glebach zadbanych, żyznych, o dobrych właściwościach:
• fizycznych: odczyn optymalny dla kategorii gleby, gruzełkowata struktura, która pozytywnie wpływa między innymi na magazynowanie wody, wymianę powietrza glebowego, możliwości ogrzewania się gleby;
• chemicznych: wysoka zasobność w przyswajalne formy składników pokarmowych roślin i materię organiczną, niska zawartość zanieczyszczeń, w tym pierwiastków szkodliwych i metali ciężkich, szkodliwych związków organicznych, na przykład pochodnych wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych [WWW], dioksyn oraz pozostałości pestycydów;
• biologicznych, bo aktywność biologiczna decyduje najbardziej o przemianach i uwalnianiu się składników pokarmowych zawartych w glebie oraz wprowadzanych z nawozami organicznymi i mineralnymi. Gleba jest najbardziej aktywna biologicznie, gdy uregulowany jest jej odczyn oraz zawiera dużo materii organicznej i fosforu.



Zbyt szybkie regulowanie odczynu gleby (dużymi dawkami wapna) jest szkodliwe dla mikroorganizmów glebowych, przyspiesza uwstecznianie, czyli pogarsza możliwości pobierania wielu składników, w tym większości mikroskładników, a także przyspiesza rozkład (spalanie) glebowej materii organicznej. Duże dawki wapna powodują nadmierne wymywanie większości składników pokarmowych z górnych warstw gleby.

Zbyt szybki wzrost zasobności w składniki pokarmowe, poprzez zbyt wysokie, jednorazowe dawki nawozów, w tym także naturalnych (obornika, gnojowicy, gnojówki) mogą prowadzić do szeregu niekorzystnych zmian w glebie (antagonizm jonowy, zwiększone wymywanie, zasolenie itd.) oraz mogą szkodzić roślinom uprawnym, niekorzystnie wpływając na ich jakość, powodując także zanieczyszczenia wód gruntowych.

PAMIĘTAJMY, że gleba to powierzchniowa warstwa Ziemi, która stwarza i nadal ma stwarzać warunki egzystencji dla świata roślinnego i zwierzęcego, w którym zachodzą bezustanne przemiany substancji organicznej i mineralnej, a człowiek w wieloletniej działalności ma wpływać na jej przekształcanie poprawiające jakość. Bardzo duży wpływ na jakość gleby ma rolnik, który może poprawiać żyzność gleby, którą należy rozumieć jako potencjalną zdolność przekazywania rosnącym na niej roślinom niezbędnych składników pokarmowych, wody i powietrza. Żyzność gleby zależy od wielu czynników, także zależnych od rolnika. By żyzna gleba zabezpieczała wymagania pokarmowe roślin uprawnych powinna charakteryzować się odpowiednią zasobnością. Zasobność gleby to zawartość w niej składników mineralnych (makro- i mikroelementów) próchnicy i substancji organicznej w różnym stopniu rozkładu. Jest ona wynikiem procesów akumulacji zachodzących w glebie. Zasobność gleb może być wynikiem procesów glebotwórczych (naturalna, i jest ona ograniczo a) lub może być wytworzona przez człowieka (sztuczna).
Czy rośliny dokarmiać dolistnie?

Rośliny w zdecydowanej większości pobierają składniki pokarmowe przez przystosowany do tego celu system korzeniowy. Pobierane przez korzenie składniki umożliwiają roślinie prawidłowy wzrost, dobre ukorzenienie, krzewienie, „programowanie” wysokiego plonu i dalszy rozwój. Dobre odżywienie rośliny od początkowych faz jej rozwoju decyduje o dobrym plonie, dlatego składniki pokarmowe należy stosować doglebowo, z pewnym wyprzedzeniem, co jest dawno sprawdzonym sposobem nawożenia.

W okresie wzrostu rośliny bywają jednak fazy, kiedy pobranie składników przez system korzeniowy jest zbyt wolne (na przykład w fazie krzewienia, a jeszcze bardziej w fazie intensywnego wzrostu) lub utrudnione na skutek niedoboru wody, zbyt niskich temperatur lub nieprawidłowego odczynu gleby. W takich sytuacjach można pomóc roślinie, dokarmiając pozakorzeniowo, czyli dolistnie, by jej tempo wzrostu nie ulegało spowolnieniu. Podkreślenia terminu „dokarmianie dolistne” dokonano celowo, by uświadomić, że nawozić roślinę należy doglebowo, a dolistnie można ją tylko dokarmić. Dokarmianie odbywa się przez wszystkie organy nadziemne roślin, nie tylko przez liście, dlatego poprawniejszym jest określenie – dokarmianie pozakorzeniowe.

Dokarmianie dolistne jest bardzo skutecznym sposobem uzupełnienia składników pokarmowych, bo tempo i stopień ich wykorzystania z nawozów stosowanych na liść są większe niż po nawożeniu doglebowym, ale ograniczona jest możliwość zastosowania większych ilości tych składników i pobierania ich przez roślinę.
Dokarmianie dolistne jest więc tylko uzupełnieniem nawożenia, używając języka sportowców – „dopingiem” dla rośliny, najczęściej bardzo skutecznym.
Co wpływa na dobre pobieranie składników przez liście?
1. Czynniki agrotechniczne, takie jak uregulowany odczyn gleby, prawidłowe, podstawowe nawożenie doglebowe, co najmniej średnia zasobność gleby w fosfor, potas i magnez, optymalna gęstość i równomierność siewu oraz dobra ochrona – roślina musi być zdrowa.

2. Roślina – gatunek rośliny, jej wiek (młode liście i łodygi lepiej pobierają składniki) dobry stan odżywienia i zaopatrzenia rośliny w wodę.

3. Warunki pogodowe – wysoka wilgotność powietrza, dobra wilgotność gleby, małe nasłonecznienie, niższa temperatura i dobra gęstość łanu, w którym panuje bardziej wilgotny mikroklimat. Opryski należy wykonywać rano, ale nie „na rosę” lub wieczorem, szczególnie w okresach o wyższych temperaturach – dopiero po godzinie 2000.

4. Zdolność składników do przenikania przez liść – najszybciej przenika azot, potas, magnez i sód, wolniej siarka a jeszcze wolniej wapń i fosfor oraz mikroskładniki. Pomimo zróżnicowanego tempa przenikania, składniki te są od kilku do kilkunastu razy szybciej pobierane niż przy stosowaniu do gleby.

5. Forma składnika – większość mikroskładników najlepiej stosować w formie chelatowej.

6. Dodatek mocznika – mocznik w roztworze powoduje lepsze uwodnienie, więc i lepszą przepuszczalność naskórka roślin (kutykuli), co zwiększa pobieranie składników pokarmowych i polepsza działanie stosowanych łącznie fungicydów. Zbyt dobre działanie mocznika z herbicydami i regulatorami wzrostu może być szkodliwe dla roślin uprawnych, dlatego z tymi pestycydami stosować dokarmianie dolistne bardzo ostrożnie, tylko zgodnie z informacjami zawartymi na opakowaniach pestycydów.

7. Oprysk – stężenie roztworu dostosowane do gatunku i fazy rozwojowej rośliny. Zaleca się stosować substancje powierzchniowo czynne, zwiększające przyleganie kropli do liści. Oprysk tylko drobnokroplisty, by krople osiadły z obu stron liścia i na łodygach, a nie spłynęły. W miarę możliwości stosować mieszaninę roztworu, a więc na przykład mocznik, siarczan magnezu i/lub nawóz mikroskładnikowy oraz pestycyd, przygotowaną bezpośrednio przed wykonaniem oprysku.

Dobrze odżywiona, zdrowa, jędrna roślina pobiera składniki pokarmowe szybciej i skuteczniej. Roślina zwiędnięta lub chora, broniąc się przed dalszą utratą wody lub infekcją choroby, zagęszcza strukturę naskórka (zmniejsza się ilość ektodesmów), czyli zasklepia się, co bardzo ogranicza możliwość przenikania składników pokarmowych stosowanych dolistnie. Częściowo skutecznym i powszechnie dostępnym sposobem na zwiększenie możliwości pobierania składników pokarmowych przez liście jest stosowanie w roztworze dodatku mocznika w koncentracji zależnej od gatunku uprawianej rośliny, jej fazy rozwojowej oraz warunków pogodowych – od 0,5 do 20% (0,5 kg do 20 kg mocznika w 100 litrach wody).

Z nawozów azotowych mocznik wykazuje najmniejsze właściwości parzące, w porównaniu z saletrą amonową, saletrą wapniową lub RMS, dlatego stosowanie mocznika do oprysków jest szczególnie polecane.

Stosowanie dolistne saletry wapniowej, jako dodatkowego źródła wapnia bezpieczne jest tylko w zakresie stężeń 0,5 do 1,4%, czyli 0,5 kg do 1,4 kg nawozu w 100 litrach wody. Stosowanie mocznika do dolistnego dokarmiania Oprysk drobnokroplisty powinien być wykonywany podczas małego nasłonecznienia, niższych temperatur i w miarę dobrej wilgotności gleby – najlepiej wieczorem lub wcześnie rano, ale nie „na rosę”.
Do dokarmiania dolistnego stosuje się
• mocznik, w dopuszczalnym dla dokarmianego gatunku roślin stężeniu roztworu. Wszystkie środki ochrony roślin należy stosować w mniejszych zalecanych dawkach, tam gdzie jednocześnie można stosować roztwór mocznika, ponieważ w połączeniu z mocznikiem działają one silniej;
• siarczan magnezu, do oprysków wszystkich roślin używać 5% roztwór (5 kg w 100 litrach wody) siedmiowodnego siarczanu magnezu lub 3% roztwór jednowodnego siarczanu magnezu;
• wieloskładnikowe nawozy płynne, zawierające przede wszystkim mikroskładniki pokarmowe.

:) :) :) :) :) :) :)
(źródło : www.nawozy.eu)
Wpatrz się głęboko, głęboko w przyrodę, a wtedy wszystko lepiej zrozumiesz.-Albert Einstein
Administrator wyłączył możliwość publicznego pisania postów.
Otrzymany Lumen od: Golas, Wesołych Świąt, Chmura

 
 
 
Moderatorzy: AS

Polecane Sklepy

HEMP.pl - growboxy, lampy, nawozy do uprawy roślin

Nasiona Marihuany