Znalazłem takie o to informacje dodatkowe na temat pH ... może ktoś coś ciekawego z tego wywnioskuje.
Zachęcam to przeczytania.

Teoria:

pH wskazuje na to, że w roztworze zawarte są jony wodorowe (H+). Wpływa także na rozpuszczalność wielu substancji, jak również na aktywność większości systemów biologicznych. Roztwory wodne zawierają jony (H+) (protony), chociaż w rzeczywistości istnieją one w formie uwodnionej jako jony hydronowe (H3O+). Na stężenie protonów roztworu wodnego wpływa wiele czynników, miedzy innymi: jonizacja (dysocjacja) wody, dysocjacja kwasów (która w wodzie zwiększa ilość protonów), dysocjacja zasad. Wiele związków zachowuje się jak kwas lub zasada. Związki, które są prawie całkowicie zjonizowane w roztworze, są nazywane mocnymi kwasami lub silnymi zasadami. Wygodnie jest używać skali pH.

Symbol pH jest ujemnym logarytmem dziesiętnym ze stężenie jonów wodorowych (H+). W praktyce stężenie H+ wyrażone jest w mol·dm-3 (co jest równoznaczne z kmol·m-3 w systemie SI). Kiedy liczba jonów H+ i OH- jest taka sama powstaje wówczas odczyn obojętny. Wartość pH=7 (w temp. 25 ˚C) czystej wody jest odczynem obojętnym.

W składzie fizyczno-chemicznym wód naturalnych jony H3O+ i OH- mają szczególne znaczenie. Odgrywają one zasadnicza rolę w procesach chemicznych i biochemicznych, przebiegających w środowisku naturalnym. W wyniku dysocjacji elektrolitycznej wody jony wodorowe występują zawsze. Stężenie jonów wodorowych w wodach naturalnych uzależnione jest przede wszystkim od dysocjacji i hydrolizy rozpuszczonych w nich związków. Dla większości wód pH zależy od stężenia kwasu węglowego i jego jonów. Na wartość pH w wodach, które zawierają substancje humusowe duży wpływ wywiera dysocjacja kwasów organicznych. Wartość pH jest miarą dla kwaśnych, neutralnych (obojętnych) lub alkalicznych (zasadowych) reakcji roztworu wodnego. Skala pH zawiera się w przedziale od 0 do 14. Woda o pH poniżej 7 ma odczyn kwaśny, o pH powyżej 7 -odczyn zasadowy. Każda cała wartość pH oznacza dziesięciokrotność, tzn. woda o wartości pH = 4 jest 10 razy bardziej kwaśna niż ta o wartości pH = 5. Większość wód naturalnych ma odczyn od słabego kwaśnego do słabo zasadowego, o wartościach pH od 6 do 8,5. Wartości mniejsze mają często wody podziemne, o wysokiej mineralizacji, wody kopalniane oraz wody z terenów błotnistych.

Wartości pH wody gruntowej wykazują pH = 6,57,5; zależne głównie od stosunku ilościowego rozpuszczonego dwutlenku węgla (CO2) do jonów hydrowęglanowych (HCO3-). Zbiorniki wodne zawierające dwutlenek węgla mogą osiągać wartość pH = 56. Woda deszczowa wykazuje przeciętnie wartość pH od 4,2; a przez sam rozpuszczony CO2 osiąga
wartość 5,6. Wartość pH obniża się do 3,4 ("kwaśny deszcz") przez zawarty w powietrzu dwutlenek siarki (SO2) i tlenki azotu (NOx), które są wypłukane deszczem i częściowo utlenione do kwasu siarkowego i azotowego. Można to zauważyć przez porównanie prób wody deszczowej na początku i końcu jednego opadu.

W zbiornikach stojących zauważa się dzienne i związane z daną porą roku wahania wartości pH. Wartość pH wzrasta do około 9 po południu i zmniejsza się wieczorem (zmniejszona bioprodukcja wodorostów, a tym samym zapotrzebowanie na CO2). Wartość pH spada do wartości porannej równej 77,5; a następnie ponownie wzrasta. Podobne prawidłowości dotyczą wahań w określonych porach roku.

Wartość pH zbiorników płynących uzależniona jest od składu doprowadzanych ścieków. Wywiera ona ogromny wpływ na przemianę materii zarówno roślin, jak i zwierząt. Gdy pH spada poniżej 5,5 lub rośnie powyżej 9, to na dłużej nie jest możliwe żadne życie o wyższym stopniu rozwoju (osiedlanie się ryb jest wówczas ograniczone). Przyczyna niektórych nieczystości leży w równowadze chemicznej, uzależnionej od pH, np. równowaga amon / amoniak o wartości pH powyżej 8 jest coraz silniejsza i przesuwa się aż do wyzwolenia wolnego amoniaku, który jest silną trucizną dla ryb. Szkodliwe ścieki mogą zmieniać wartość pH i znacznie zakłócać równowagę ekologiczną zbiornika wodnego. Woda pitna powinna wykazywać pH w granicach 7,37,5. Wartości niższe od pH = 7 mogą przyczyniać się do korozji metali a nawet mogą niszczyć beton (pH<6). Wartość pH wody kąpielowej powinna wynosić 7,27,6 (nie wyżej jak 8,2). Wysoka wartość pH obniża siłę dezynfekcyjną wody, umożliwia wzrost glonów i bakterii. Woda morska ma pH od 89.

pH roztworu obojętnego zmienia się w zależności od temperatury (wraz ze wzrostem temperatury wzmaga się dysocjacja wody).

Wpływ temperatury na wartość pH:

Temperatura (˚C) --- pH przy odczynie obojętnym
0 --- 7,47
4 --- 7,39
10 --- 7,27
20 --- 7,08
25 --- 7,00
30 --- 6,92
37 --- 6,81
45 --- 6,70

Należy pamiętać, ze pH jest skalą logarytmiczną i roztwór o pH= 3 nie jest dwa razy bardziej kwaśny od roztworu o pH= 6, a tysiąc razy bardziej kwaśny (zawiera 1000 razy więcej jonów H+).

Na pH wody mają wpływ głównie procesy: fotosynteza, oddychanie i przyswajanie (asymilacja) azotu. W procesie fotosyntetycznego przyswajania (asymilacji) CO2 nie zostają zużyte żadne protony, podczas gdy w procesie asymilacji wodorowęglanu na każdy atom węgla zostaje zużyty jeden proton.

Natomiast, w zależności od dominującej formy węgla nieorganicznego powstającej w toku respiracji, protony są lub nie są uwalniane. Wynika stąd, że przy pH poniżej 6,3 (gdy dostępną formą węgla nieorganicznego jest CO2) fotosynteza i oddychanie nie mają wpływu na wartość pH. Przy wyższych wartościach pH rośnie zużycie protonów w procesie fotosyntezy i uwalnianie ich w procesie oddychania. Zużycie lub uwalnianie protonów mają wpływ na zasadowość. CO2 zajmuje wśród rozpuszczalnych gazów szczególną pozycję. Gdy CO2 ulega rozpuszczeniu w wodzie, jego mała część (mniej niż 1%) jest uwolniona do kwasu węglowego. Część kwasu węglowego dysocjuje do wodorowęglanu i jonów wodoru, co prowadzi do obniżenia pH. W drugim etapie dysocjacji odrywa się kolejny proton. Przy pH=8 powstają niemal wyłącznie jony wodorowęglanowe. Wraz ze zmianą odczynu wody w kierunku zasadowym, równowaga przesuwa się w stronę tworzenia jonów węglanowych. Przy bardzo niskim pH przeważają wolny CO2 i kwas węglowy.

W większości naturalnych zbiorników wodnych kwas węglowy może tworzyć trudno rozpuszczalne sole z wodorotlenkami metali i ziem alkalicznych. W ten sposób kolejne porcje CO2 mogą dyfundować do wody. W wodach słodkich ważną rolę odgrywa równowaga w układzie wapń-kwas węglowy. Ta równowaga wymaga istnienia niewielkiej ilości wolnego kwasu węglowego. Jeśli go zabraknie, np. w wyniku aktywności biologiczne organizmów, to łatwo rozpuszczalny wodorowęglan wapnia ulega przekształceniu w trudno rozpuszczalny węglan wapnia. W jeziorach bogatych w wapń, przy silnej fotosyntezie, powierzchnia roślin może pokrywać się wapienną inkrustacją. Rośliny pobierają z wody znaczne ilości CO2, a nierozpuszczalny węglan wapnia odkłada się na powierzchni liści. W wielu jeziorach latem obserwujemy zmętnienie wody wywołane powstawaniem kryształków kalcytu (np. Jeziora Plitwickie w Chorwacji).

Istnieją jeziora, które z natury mają niskie pH. Przy niedoborze wapnia w jeziorach o charakterystycznym brązowym zabarwieniu wody wynikającym z obecności kwasów humusowych, pH może osiągać wartości rzędu 4,5.

W wyniku działalności wulkanicznej dochodzi do ekstremalnych sytuacji. W jednym z jezior kraterowych z gorącymi wyziewami par i gazów w Salwadorze zarejestrowano bardzo niskie pH=2 wywołane prze pary kwasu siarkowego. Wysokie pH (przekraczające 9)
zarejestrowano w jeziorach sodowych, w których zamiast węglanu wapnia przeważa węglan sodu (jezioro Nakuru w Kenii) [3].

Obok gospodarki węglowej organizmów, na wartość pH wpływa także asymilacja (przyswajani) azotu. Jeśli podstawowym źródłem azotu są jony amonowe (NH4+), to w procesie ich asymilacji musi dla wyrównania ładunków zostać zwrócona równoważna liczba protonów. Asymilacji azotanów (NO3-) towarzyszy zużycie równoważnej liczby protonów. W podobny sposób równowaga ładunków zostaje zachowana także w trakcie asymilacji wszystkich innych przyswajanych jonów. Wpływ asymilacji azotu na wartość pH ma znaczenie tylko w zakresie niskich wartości pH.

Pomiar pH w wodach naturalnych wykonuje się metodą potencjometryczną, która pozwala na wykonanie oznaczeń z dokładnością do setnych części pH.

Określana jest też różnica potencjałów (napięcia) między dwiema elektrodami zanurzonymi w badanej wodzie. Jedną z elektrod jest elektroda odniesienia (powlekana), druga natomiast - elektroda miernicza (indykatorowa). Często stosuje się kombinację obu elektrod do pojedynczej elektrody. Elektrodą mierniczą jest często elektroda szklana, przy której występuje potencjał zależny od pH. Elektroda powlekana (głównie srebro / chlorek srebra Ag / AgCl) wbudowana jest w elektrodę szklaną. Różnica potencjałów, która występuje między elektrodami, mierniczą i powlekaną zostaje wzmocniona we wzmacniaczu mierniczym i następnie określona.

Z każdym krokiem zmiany pH zmienia się potencjał o około 57-59 mV (przy 25C). Wartość tę określa się jako tzw. stromość elektrody. Występujący potencjał jest również zależny od temperatury. Dla każdej całej jednostki pH powyżej lub poniżej 7 różnica wynosi 0,033 pH/ 10C.